ریزتراشه‌ها در جریان خون و غبار الکترونیکی، که در مغز ورود کرده به افراد فلج کمک می کند
ریز تراشه هایی در ابعاد دانه برنج، که در عملکرد مغز دخالت می کنند
ریزتراشه‌ها در جریان خون و غبار الکترونیکی در جریان مغزی تاثیر بسزایی دارند.این دستگاه ها می توانند به افراد فلج کمک کرده و داروهای جدید تولید کنند.
این تراشه به کوچکی یک دانه برنج است، اما آنچه آنها در دانشگاه استنفورد، کالیفرنیا ساخته اند، می تواند یک مشکل بزرگ را حل کند و باید راه را برای ایمپلنت های الکترونیکی به قسمت های دوردست بدن هموار کند.همانند:سرنویس ۴
(سمعک‌های حلزونی، ضربان‌ساز یا پروتزهای عصبی)
بسیاری از مردم مدت‌هاست وسایل الکترونیکی را حمل میکنند. جان هو، که به توسعه مینی ایمپلنت کمک کرد، می‌گوید: *ما می‌توانیم کارهای بیشتری انجام دهیم، اما تاکنون همیشه مشکل تامین انرژی را داشته‌ایم*
ریزتراشه ها در ایمپلنت ها در حال کوچک شدن هستند، اما باتری ها هنوز نسبتاً بزرگ هستند. هر چه ایمپلنت بزرگتر باشد، احتمال تجمع بافت در ساختارهای ظریف‌تر بدن و عدم انتقال سیگنال‌ها بیشتر است. علاوه بر این، افرادی که از ضربان ساز ضربان ساز استفاده می کنند باید به طور مرتب باتری ها را تعویض کنند.
محققان دانشگاه استنفورد می‌خواهند با کاشت دانه برنج بر این مانع غلبه کنند. آنها فرستنده ای طراحی کردند که در مقابل پوست قرار می گیرد و امواج الکترومغناطیسی ضعیف را مستقیماً به مارپیچی روی تراشه می فرستد تا آن را شارژ کند. اولین تلاش برای نگه داشتن ضربان ساز خرگوش به این روش موفقیت آمیز بود.
هنگامی که مشکل بارگذاری و اندازه حل شد، ایمپلنت ها می توانند در آینده به طور مستقیم در اندام ها و مغز قرار گیرند. جان هو در تشریح هدف می گوید: «رویا ماریزتراشه کوچکیست که می توان آن را با سوزن تزریق کرد و هرگز نیازی به تعویض یا برنامه ریزی مجدد ندارد.
با این حال، متخصصان پزشکی مانند متخصص قلب و عروق در این باره شک دارند. ردی بر این باور است که شارژ کردن امواج الکترو مغناطیس بر روی بیماران ممکن است چندان جالبی نداشته باشد و سلامت را به خطر بیاندازد. اما در مورد وسایل حیاتی مانند پیس میکر، هر اشتباهی کشنده است.
برای مثال، بیماران صرعی عصب واگ، اتصال مرکزی سیستم عصبی خودمختار، از طریق ایمپلنت در قفسه سینه تحریک می‌شوند. فعال سازی منظم، برای مثال هر پنج دقیقه به مدت 30 ثانیه، معمولاً تعداد حملات را کاهش می دهد. دانشگاه بن تخمین می زند که 45000 بیمار در سراسر جهان در حال حاضر از چنین ایمپلنتی استفاده می کنند و حدود 700 نفر در آلمان .
در همین حال، نشانه های زیادی وجود دارد که نه تنها بیماری های عصبی را می توان با کمک ایمپلنت های الکترونیکی درمان کرد بلکه محققان موسسه تحقیقات پزشکی فاینشتاین در ایالت نیویورک آمریکا می‌خواهند با "رفلکس التهابی" یک مسیر عصبی که از طریق آن مغز فعالیت سیستم ایمنی را کنترل می‌کند بوجود اورند. در یک سری آزمایشات، ایمپلنت روی عصب واگ توانست درد بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید را کاهش دهد. این بیماری توسط سیستم ایمنی بیش فعال ایجاد می شود و ایمپلنت ها سیگنال های انتشار مواد پیام رسان مربوطه را مسدود میکنند.
آرتو نورمیکو، دانشمند مهندسی عصبی از دانشگاه براون و محقق اصلی نوروگرینز گفته است این تراشه ها به اندازه یک دانه نمک حاوی ریز الکترونیک هستند که با قرار گیری در بافت عصبی میتوانند پس از ثبت فعالیت های عصبی آن را نیز منتقل کنند.نوروگرینز اکنون به عنوان یک رابط مغز و رایانه حدود ۴ سال پیش و با همکاری پژوهشگرانی از دانشگاه براون و دانشگاه بیلور کالیفرنیا توسعه داده شد. به گفته محققان هرچه فعالیت نورون های بیشتری ثبت شود امکان کنترل دقیق تر حرکات مغز بهتر ممکن خواهد شد. به هر حال برای استفاده بهینه از این فناوری نیاز است تا تعداد بیشتری از نورون ها تحت نظارت قرار بگیرند.در حال حاضر حسگرهای موجود پس از قرار گیری روی بخش‌های مختلف مغز موجب التهاب و ایجاد بافت زخم در محل کاشت می شوند. اما حسگرهای کوچک تر می توانند آسیب کمتری برای مغز داشته باشند.در حالت کلی بدن با تشخیص یک تراشه به عنوان یک عامل خارجی سعی می کند تا آن را تخریب کرده و از بین ببرد. اما ایمپلنت کوچک تر و ساخته شده از مواد سازگار با بافت زنده می تواند باعث تحریک کمتر پاسخ ایمنی بدن شود. پژوهشگران هنوز به دنبال راهی برای وارد کردن این ایمپلنت ها به درون مغز هستند.
. پژوهشگران هنوز به دنبال راهی برای وارد کردن این ایمپلنت ها به درون مغز هستند.
ریزتراشه‌ها در جریان خون و غبار الکترونیکی در جریان مغزی تاثیر بسزایی دارند.این دستگاه ها می توانند به افراد فلج کمک کرده و داروهای جدید تولید کنند.
این تراشه به کوچکی یک دانه برنج است، اما آنچه آنها در دانشگاه استنفورد، کالیفرنیا ساخته اند، می تواند یک مشکل بزرگ را حل کند و باید راه را برای ایمپلنت های الکترونیکی به قسمت های دوردست بدن هموار کند.همانند:سرنویس ۴
(سمعک‌های حلزونی، ضربان‌ساز یا پروتزهای عصبی)
بسیاری از مردم مدت‌هاست وسایل الکترونیکی را حمل میکنند. جان هو، که به توسعه مینی ایمپلنت کمک کرد، می‌گوید: *ما می‌توانیم کارهای بیشتری انجام دهیم، اما تاکنون همیشه مشکل تامین انرژی را داشته‌ایم*
ریزتراشه ها در ایمپلنت ها در حال کوچک شدن هستند، اما باتری ها هنوز نسبتاً بزرگ هستند. هر چه ایمپلنت بزرگتر باشد، احتمال تجمع بافت در ساختارهای ظریف‌تر بدن و عدم انتقال سیگنال‌ها بیشتر است. علاوه بر این، افرادی که از ضربان ساز ضربان ساز استفاده می کنند باید به طور مرتب باتری ها را تعویض کنند.
محققان دانشگاه استنفورد می‌خواهند با کاشت دانه برنج بر این مانع غلبه کنند. آنها فرستنده ای طراحی کردند که در مقابل پوست قرار می گیرد و امواج الکترومغناطیسی ضعیف را مستقیماً به مارپیچی روی تراشه می فرستد تا آن را شارژ کند. اولین تلاش برای نگه داشتن ضربان ساز خرگوش به این روش موفقیت آمیز بود.
هنگامی که مشکل بارگذاری و اندازه حل شد، ایمپلنت ها می توانند در آینده به طور مستقیم در اندام ها و مغز قرار گیرند. جان هو در تشریح هدف می گوید: «رویا ماریزتراشه کوچکیست که می توان آن را با سوزن تزریق کرد و هرگز نیازی به تعویض یا برنامه ریزی مجدد ندارد.
با این حال، متخصصان پزشکی مانند متخصص قلب و عروق در این باره شک دارند. ردی بر این باور است که شارژ کردن امواج الکترو مغناطیس بر روی بیماران ممکن است چندان جالبی نداشته باشد و سلامت را به خطر بیاندازد. اما در مورد وسایل حیاتی مانند پیس میکر، هر اشتباهی کشنده است.
شرکت‌های داروسازی پیرو تحقیقات بعمل آمده چه تاثیراتی در روندهای درمان میتوانند داشته باشند؟
برای مثال، بیماران صرعی عصب واگ، اتصال مرکزی سیستم عصبی خودمختار، از طریق ایمپلنت در قفسه سینه تحریک می‌شوند. فعال سازی منظم، برای مثال هر پنج دقیقه به مدت 30 ثانیه، معمولاً تعداد حملات را کاهش می دهد. دانشگاه بن تخمین می زند که 45000 بیمار در سراسر جهان در حال حاضر از چنین ایمپلنتی استفاده می کنند و حدود 700 نفر در آلمان .
در همین حال، نشانه های زیادی وجود دارد که نه تنها بیماری های عصبی را می توان با کمک ایمپلنت های الکترونیکی درمان کرد بلکه محققان موسسه تحقیقات پزشکی فاینشتاین در ایالت نیویورک آمریکا می‌خواهند با "رفلکس التهابی" یک مسیر عصبی که از طریق آن مغز فعالیت سیستم ایمنی را کنترل می‌کند بوجود اورند. در یک سری آزمایشات، ایمپلنت روی عصب واگ توانست درد بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید را کاهش دهد. این بیماری توسط سیستم ایمنی بیش فعال ایجاد می شود و ایمپلنت ها سیگنال های انتشار مواد پیام رسان مربوطه را مسدود میکنند.
آیا ریز تراشه ها می توانند مغز را به یک کامپیوتر متصل کنند؟
پژوهشگران آمریکایی تلاش کردند تا با استفاده از ریزتراشه ها سیستمی را برای ثبت فعالیتهای مغزی در یک کامپیوتر ابداع کنند. این ریز تراشه ها با قرار گیری روی سطح های مختلف قشر مغز فعالیت نورون های مغزی را نظارت خواهند کرد. نوروگرینز یا همان تراشه های ساخته شده به اندازه یک دانه نمک است و می‌تواند با قرار گیری روی بافت مغز در بخش های مختلف سیگنال های عصبی را جمع آوری کند.آرتو نورمیکو، دانشمند مهندسی عصبی از دانشگاه براون و محقق اصلی نوروگرینز گفته است این تراشه ها به اندازه یک دانه نمک حاوی ریز الکترونیک هستند که با قرار گیری در بافت عصبی میتوانند پس از ثبت فعالیت های عصبی آن را نیز منتقل کنند.نوروگرینز اکنون به عنوان یک رابط مغز و رایانه حدود ۴ سال پیش و با همکاری پژوهشگرانی از دانشگاه براون و دانشگاه بیلور کالیفرنیا توسعه داده شد. به گفته محققان هرچه فعالیت نورون های بیشتری ثبت شود امکان کنترل دقیق تر حرکات مغز بهتر ممکن خواهد شد. به هر حال برای استفاده بهینه از این فناوری نیاز است تا تعداد بیشتری از نورون ها تحت نظارت قرار بگیرند.در حال حاضر حسگرهای موجود پس از قرار گیری روی بخش‌های مختلف مغز موجب التهاب و ایجاد بافت زخم در محل کاشت می شوند. اما حسگرهای کوچک تر می توانند آسیب کمتری برای مغز داشته باشند.در حالت کلی بدن با تشخیص یک تراشه به عنوان یک عامل خارجی سعی می کند تا آن را تخریب کرده و از بین ببرد. اما ایمپلنت کوچک تر و ساخته شده از مواد سازگار با بافت زنده می تواند باعث تحریک کمتر پاسخ ایمنی بدن شود. پژوهشگران هنوز به دنبال راهی برای وارد کردن این ایمپلنت ها به درون مغز هستند.
. پژوهشگران هنوز به دنبال راهی برای وارد کردن این ایمپلنت ها به درون مغز هستند.
