در آینده، بافت درون زا مناسب برای پیوند باید در محفظه های چاپ سه بعدی با اشکال شخصی رشد داده شود
در آینده، بافت درون زا مناسب برای پیوند باید در محفظه های چاپ سه بعدی با اشکال شخصی رشد داده شود
اتاق‌های جداسازی ویژه‌ای ایجاد کرده‌اند که می‌توان آن‌ها را زیر پوست کاشت و به‌صورت جداگانه با هندسه زخم‌ها سازگار کرد. اتاق های چاپ سه بعدی در حال حاضر در مدیکا ارائه می شوند.
اگر ساختارهایی مانند استخوان‌ها، عروق یا تاندون‌ها در بیمار در معرض دید قرار گیرند، تنها چیزی که باقی می‌ماند اغلب پیوند بافت با بافت پرفیوژن است. برای بیمار، این شامل یک عمل ساعتی و آسیب به بافت سالم بدن است. بنابراین، محققان در حال توسعه روش‌های حفظ بافت برای ایجاد پیوند بافتی با خون هستند تا جایگزین پوست و سایر بافت‌ها به شیوه‌ای هدفمند شوند. به عنوان مثال، محفظه های عایق تفلون که با کلاژن پوشانده شده اند را می توان در زیر پوست دوخت و یک شریان یا ورید را در آن حلقه کرد.
کلاژن به بافتی تبدیل می شود که می تواند طی دو تا چهار هفته از طریق مهاجرت سلولی و رشد عروقی پیوند شود. بی حسی موضعی برای این روش کافی است. بر خلاف بافت کشت شده از ظرف پتری، بافت ایجاد شده در محفظه کاملاً با مویرگ ها نفوذ کرده و در نتیجه پرفیوژن می شود. نتیجه یک بافت همبند است که شکل محفظه ایزوله را به خود می گیرد و برای پیوند مناسب است. این امر نیاز به قربانی کردن بافت اهداکننده سالم را از بین می‌برد. مزیت دیگر: چون بافت روی بدن بیمار تولید می شود، می توان از واکنش های پس زدن جلوگیری کرد.
مهندسی بافت فردی
محققان موسسه Fraunhofer "تاکنون تنها از اتاق های جداسازی گرد برای کشت بافت استفاده می کنند. برای اولین بار می توانیم شکل اتاق های جداسازی را با شکل نقص بافت نرم بیمار تطبیق دهیم و بنابراین شخصی سازی و فردی سازی دارو را بیشتر پیش ببریم."
این کار با پرینت سه بعدی امکان پذیر می شود که قرار است جایگزین قبلی محفظه ها شود. از آنجایی که تفلون مواد محفظه معمولی قابل چاپ نیست، دانشمندان Fraunhofer ILT برای این منظور به رزین های عکس متکی هستند. آندریاس هافمن، مدیر پروژه در Fraunhofer می‌گوید: «پرینت سه بعدی نه تنها مزیت تعیین شکل بافت را ارائه می‌کند، بلکه طرح‌های محفظه‌ای را نیز ایجاد کرده‌ایم که کشت بافت را تا حد امکان برای بیماران راحت‌تر می‌کند و به راحتی کار را در حین جراحی انجام می‌دهد.» ILT.
نتایج امیدوار کننده
محققان در Fraunhofer IAP در حال آزمایش مواد و اتاقک های جداسازی با اشکال مختلف هستند. دوام مواد موجود در بدن انسان چقدر است؟ مثلاً وقتی به دمای بدن می رسد تغییر می کند؟ اولین نتایج امیدوارکننده به نظر می رسند. تا آنجا که به کل اتاق های جداسازی مربوط می شود، تمرکز بر روی خواص مکانیکی است. این به این دلیل است که محفظه ها به بافت اطراف دوخته می شوند یا در نقطه ای نزدیک به نقص در زیر پوست کاشته می شوند. به عنوان مثال، برای استفاده ایمن ممکن است هیچ ترکی در محفظه ایجاد نشود.
پزشکان در حال تحقیق در مورد اینکه آیا بافت احیا کننده می تواند حتی اتاق های جداسازی پیچیده شکل را به طور کامل پر کند یا خیر. دکتر می‌گوید: مهم‌تر از همه، ما می‌خواهیم نشان دهیم که می‌توانیم بافت چکش‌خوار را در محفظه‌های چاپ سه‌بعدی رشد دهیم، که به نوبه خود - مانند یک قطعه پازل - می‌تواند یک نقص پیچیده بافت نرم را کاملاً ببندد. ، کیفیت بیومکانیکی بافت کشت شده به دقت مورد بررسی قرار می گیرد. با این حال، چند سال طول می کشد تا توسعه دانشمندان برای کاربرد بالینی آماده شود
اتاق‌های جداسازی ویژه‌ای ایجاد کرده‌اند که می‌توان آن‌ها را زیر پوست کاشت و به‌صورت جداگانه با هندسه زخم‌ها سازگار کرد. اتاق های چاپ سه بعدی در حال حاضر در مدیکا ارائه می شوند.
اگر ساختارهایی مانند استخوان‌ها، عروق یا تاندون‌ها در بیمار در معرض دید قرار گیرند، تنها چیزی که باقی می‌ماند اغلب پیوند بافت با بافت پرفیوژن است. برای بیمار، این شامل یک عمل ساعتی و آسیب به بافت سالم بدن است. بنابراین، محققان در حال توسعه روش‌های حفظ بافت برای ایجاد پیوند بافتی با خون هستند تا جایگزین پوست و سایر بافت‌ها به شیوه‌ای هدفمند شوند. به عنوان مثال، محفظه های عایق تفلون که با کلاژن پوشانده شده اند را می توان در زیر پوست دوخت و یک شریان یا ورید را در آن حلقه کرد.
کلاژن به بافتی تبدیل می شود که می تواند طی دو تا چهار هفته از طریق مهاجرت سلولی و رشد عروقی پیوند شود. بی حسی موضعی برای این روش کافی است. بر خلاف بافت کشت شده از ظرف پتری، بافت ایجاد شده در محفظه کاملاً با مویرگ ها نفوذ کرده و در نتیجه پرفیوژن می شود. نتیجه یک بافت همبند است که شکل محفظه ایزوله را به خود می گیرد و برای پیوند مناسب است. این امر نیاز به قربانی کردن بافت اهداکننده سالم را از بین می‌برد. مزیت دیگر: چون بافت روی بدن بیمار تولید می شود، می توان از واکنش های پس زدن جلوگیری کرد.
مهندسی بافت فردی
محققان موسسه Fraunhofer "تاکنون تنها از اتاق های جداسازی گرد برای کشت بافت استفاده می کنند. برای اولین بار می توانیم شکل اتاق های جداسازی را با شکل نقص بافت نرم بیمار تطبیق دهیم و بنابراین شخصی سازی و فردی سازی دارو را بیشتر پیش ببریم."
این کار با پرینت سه بعدی امکان پذیر می شود که قرار است جایگزین قبلی محفظه ها شود. از آنجایی که تفلون مواد محفظه معمولی قابل چاپ نیست، دانشمندان Fraunhofer ILT برای این منظور به رزین های عکس متکی هستند. آندریاس هافمن، مدیر پروژه در Fraunhofer می‌گوید: «پرینت سه بعدی نه تنها مزیت تعیین شکل بافت را ارائه می‌کند، بلکه طرح‌های محفظه‌ای را نیز ایجاد کرده‌ایم که کشت بافت را تا حد امکان برای بیماران راحت‌تر می‌کند و به راحتی کار را در حین جراحی انجام می‌دهد.» ILT.
نتایج امیدوار کننده
محققان در Fraunhofer IAP در حال آزمایش مواد و اتاقک های جداسازی با اشکال مختلف هستند. دوام مواد موجود در بدن انسان چقدر است؟ مثلاً وقتی به دمای بدن می رسد تغییر می کند؟ اولین نتایج امیدوارکننده به نظر می رسند. تا آنجا که به کل اتاق های جداسازی مربوط می شود، تمرکز بر روی خواص مکانیکی است. این به این دلیل است که محفظه ها به بافت اطراف دوخته می شوند یا در نقطه ای نزدیک به نقص در زیر پوست کاشته می شوند. به عنوان مثال، برای استفاده ایمن ممکن است هیچ ترکی در محفظه ایجاد نشود.
پزشکان در حال تحقیق در مورد اینکه آیا بافت احیا کننده می تواند حتی اتاق های جداسازی پیچیده شکل را به طور کامل پر کند یا خیر. دکتر می‌گوید: مهم‌تر از همه، ما می‌خواهیم نشان دهیم که می‌توانیم بافت چکش‌خوار را در محفظه‌های چاپ سه‌بعدی رشد دهیم، که به نوبه خود - مانند یک قطعه پازل - می‌تواند یک نقص پیچیده بافت نرم را کاملاً ببندد. ، کیفیت بیومکانیکی بافت کشت شده به دقت مورد بررسی قرار می گیرد. با این حال، چند سال طول می کشد تا توسعه دانشمندان برای کاربرد بالینی آماده شود
